01
Ιον.
10
Πόσοι στέκονται στις «στάσεις» τώρα. Και δεν περιμένουν το λεωφορείο:
<!--
var EXlogin='ktkouk' // Login
var EXvsrv='s10' // VServer
EXs=screen;EXw=EXs.width;navigator.appName!="Netscape"?
EXb=EXs.colorDepth:EXb=EXs.pixelDepth;EXsrc="src";
navigator.javaEnabled()==1?EXjv="y":EXjv="n";
EXd=document;EXw?"":EXw="na";EXb?"":EXb="na";
EXd.write("
staseis.wordpress.com 
Aυτό που πρώτα μου εντυπώνεται είναι η σχεδιαστική ισορροπία και αρτιότητα.
Νομίζω πως είναι το βασικό προτέρημα του πίνακα.
Χρωματικά ενώ φαίνεται πως υπάρχει ισοροπία , προσωπικά κάτι δεν μου κάθεται καλά με τον ουρανό. Ίσως να ήθελε λίγο να σπάσει η φόρμα του.
Το λέω αυτό γιατί κουνόντας πάνω κάτω την εικόνα στην οθόνη, βλέπω πως αν δεις τον πίνακα απο το κεφάλι του άντρα και κάτω η χρωματική αρμονία είναι άψογη.
Δεν ξέρω , ίσως είναι και εντελώς υποκειμενική εκτίμιση.
Γενικά όμως μου αρέσει πολύ.
(επιμένεις με τις σκιές !)
Ο ουρανός -αν εξαιρέσεις ένα ντεγκραντάρισμα προς το μέσο και κάτω μέρος του και κάποιες πινελιές που μάλλον χάνονται στην οθόνη- πράγματι είναι μονότονος. Δεν θέλησα όμως να σπάσω τη φόρμα του γιατί τον χρειαζόμουν ως φόντο σε ένα νοητό τρίγωνο που ορίζει την προοπτική στο πάνω μέρος του πίνακα και ορίζεται από την ευθεία που ενώνει τα μάτια των φιγούρων-την ανθοδέσμη-το τιμόνι του ποδηλάτου. «Φοβήθηκα’ ότι ένα σύννεφο ας πούμε ή ένας γλάρος (που θα έσπαγαν τη φόρμα του ουρανού) θα αποπροσανατόλιζε και ίσως να αποτελούσε φλυαρία. Μπορεί να έκανα και λάθος, δεν ξέρω. Ίσως θα πρέπει να ‘ξεχάσω’ τη ζωγραφιά και σε λίγο καιρό να την ξαναδώ ως θεατής.
Ειδικά σ’ αυτή τη ζωγραφιά υπάρχει μια σκιά που «κρύβει» (ας πούμε) όλο το συναίσθημα. Αλλά καλύτερα να μην την αποκαλύψω για να μη χαθεί και το μυστήριο…!
Οι ανησυχίες που εκφράζεις, αφορούν το σχέδιο ως αυτονομη ύπαρξη. Κι όχι τον τελικό πίνακα με τα χρώματα.
Τον συγκεκριμένο αν τον δω σαν σχέδιο ασπρόμαυρο όχι μόνο δεν έχει κανένα ψεγάδι αλλά νομίζω αγγίζει την τελειότητα.
Όταν αρχίζεις να βάζεις χρώμα σε ένα ασπρόμαυρο σχέδιο , το πράγμα αλλάζει και το ξέρεις.
Ο γλάρος ‘ισως να αποτελούσε φλυαρία και αποπροσανατολισμό. Μια συννεφιά όμως που θα σου επέτρεπε να δουλέψεις διαφορετικά μπλέ …Γιατί όχι;
Επίσης – τώρα που το σκέφτομαι (το photoshop θα βοηθήσει) γιατί όχι ένας ουρανός …’ωχρα;
Έχω καταλήξει πως είναι πολύ δύσκολη περίπτωση τα μπλε.
Αν ειχες κάνει πχ τον ουρανό κόκκινο ή πράσινο δεν θα μπορούσα να σου πω τίποτα. Ή θα μ΄άρεσε ή όχι. Θα μου ήταν δύσκολη μια κριτική. Στο ρεαλισμό όμως η κριτική είναι μια εύγεστη καραμέλα στο στόμα και του πιο άσχετου.
Τα μπλε πάντως, αποτελούν (για μένα τουλάχιστον) μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Ειδικά όταν χρησιμοποιείς αντίθεση βασικών χρωμάτων.
Δες στο site μου εδώ
http://www.alex-androulakis.gr/ALBUM/EN/productsCategory.asp
που έχω διάφορους ουρανούς.
Στην μοναδική περίπτωση που είναι τόσο μπλε (η φορτέτζα απο τον κουμπέ) ο ουρανός είναι σουρεαλιστικός.
Δεν το λέω σαν παράδειγμα προς μίμηση, αλλά σα μια δυσκολία που αντιμετώπισα και την έλυσα κάνοντας τον ουρανό… ώχρα!
(η τόσο ανιχτό γαλάζιο που πάει προς το λευκό)
Πιθανόν να υπήρχαν κι άλλες λύσεις , αλλά αυτό που έκανα ήταν μάλλον η πιο εύκολη.
Γενικά στις αντιθέσεις (χρώματος ή συμπληρωματικών) παίζει τεράστιο ρόλο ή αναλογία.
Αλλοιώς είναι ένα πορτοκαλί σωσίβιο σε ένα απέραντο γαλάζιο , αλλοιώς μια γαλάζια τρύπα σε ένα μανταρίνι, αλλοιώς ένα κόκκινο τριφύλλι σε μια γαλάζια φανελα, (ή ένα πράσινο τριφύλλι σε μια κόκκινη φανέλα), αλλοιώς μια πράσινη σκατόφατσα σε μια ασπροκόκκινη φανέλα, ή ………
κλπ.
Καληνύχτα
Ελπίζω όταν αυριο ξαναδιαβάσω τι σου έγραψα να έχω την ίδια άποψη!!!!
Καλημέρα κύριοι!
Ίσως να είναι η ιδέα μου αλλά τα πάντα σε αυτόν τον πίνακα μοιάζουν να λειτουργούν ως φόντο για την υπέροχη αυτή γυναίκα-άνοιξη και το (γιατί αντιρκό? -υπονοείς κάτι?) ποδήλατο. Η κυρία και η κίνησή της είναι υπέροχα αν και (πάλι) έχω πρόβλημα με τα παπούτσια (δεν μου κολάνε στην ανοιξιάτικη, παραλιακή εικόνα) αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση και αποφάσισα να γράψω εδώ είναι ο πάσαλος. Ενας? Μόνος? Απλά για να ακουμπάει η κοπελιά μας?
Πολλούς ανοιξιάτικους και (πολύ πρωινούς) χαιρετισμούς !
Εγώ
Σύντεχνε,
όπως σου έγραψα και παραπάνω, πιθανώς να είναι λάθος η επιλογή του μονοχρωματικού σχεδόν ουρανού (στο επάνω μέρος του πίνακα). Σαν τελευταία οχυρά της αντεπιχειρηματολογίας μου θα επαναλάβω αφενός ότι στον πραγματικό πίνακα υπάρχουν υφές από το πινέλο και κάποιες μικρές λευκές αποκλίσεις (μην μας περάσουν και για σκέτους μπογιατζήδες – αλλά τουλάχιστον μπογιατζήδες με άποψη) και αφετέρου ότι αυτή είναι από τις πολύ λίγες φορές που με ενδιέφερε η γυναίκα να είναι όμορφη (στο πρόσωπο εννοώ) και φοβήθηκα πως κάποιο σύννεφο θα της «έκλεβε’ βλέμματα. Θα μου πεις βέβαια ότι δεν είμαστε κοινωνικοί λειτουργοί αλλά (κατά κάποιον τρόπο σε ό,τι με αφορά) ζωγράφοι. Σωστό. Αλλά έτσι λειτούργησα. Αυτό δε σημαίνει ότι σε ένα δυο μήνες από τώρα ή κι αργότερα δεν θα προσχωρήσω στην άποψή σου προσθέτοντας κάνα παιχνιδιάρικο συννεφάκι.
Αυτές τις μέρες φτιάχνω ένα Σιφνέικο μοναστήρι κι ο μισός σχεδόν πίνακας είναι ουρανός. Επηρεασμένος από την κουβέντα μας τον έχω κάνει πολύ περιπετειώδη και εκτός από μπλε (ουλτραμαρίν) και λευκό έχω χρησιμοποιήσει και ολίγη ωμή σιέννα. Όταν τελειώσει θα στον στείλω να τον δεις αν κι εκεί είμαι σίγουρος ότι θα έχεις ενστάσεις για τον βράχο. Εδώ που τα λέμε -σχεδόν- έχω κι εγώ αλλά για κάποιον περίεργο ανεξερεύνητο λόγο δεν θέλω να τον πειράξω. Άβυσσος…
υγ. Τα μπλε είναι περίεργη υπόθεση. Μετά από πειραματισμούς ετών και με διάθεση περιορισμένης παλέτας κατέληξα στον να χρησιμοποιώ σχεδόν μόνο μπλε ουλτραμαρίν για τα μπλε και τα πράσινά μου. Σπανιότατα θα χρησιμοποιήσω μπλε κοβαλτίου και σχεδόν ποτέ πρωσικό μπλε.
υγ2. οποιαδήποτε φάτσα σε ασπροκόκκινη φανέλα είναι όπως ορθώς την χαρακτήρισες. Δε χρειάζεται καν να είναι πράσινη.
καλημέρα Έμμυ,
καταρχήν έχεις δίκιο στο ότι θα μπορούσε να υπάρχει κι άλλος πάσσαλος πίσω από το ποδήλατο-κάπου στο βάθος- αλλά θα μπέρδευε το έτσι κι αλλιώς περίπλοκο σχέδιο του ποδηλάτου, κυρίως από αυτή τη γωνία. Θα ενέτεινε ίσως την προοπτική ψευδαίσθηση και ίσως θα ήταν πιο σωστό αρχιτεκτονικά. Όπως έγραψα όμως και στον Αλέξανδρο ήδη η ζωγραφιά μου φαίνεται φορτωμένη και αφαίρεσα όσα στοιχεία δεν μου ήταν σχεδιαστικά ή νοηματικά απαραίτητα. Βέβαια τίποτα δε αποκλείει να υπάρχει ένας πάσσαλος πιο «μπροστά», έξω από το κάδρο.
Για τα παπούτσια της πάλι μπορεί να έχεις δίκιο, οι γυναίκες ξέρετε καλύτερα τα θέματα ένδυσης και υπόδησης (και πάντως σίγουρα καλύτερα από μένα). Μου ‘φτιάχνουν’ όμως μια ωραία καμπύλη με τη σέλα και το δεξί (όπως το βλέπουμε) χερούλι του ποδηλάτου και γι αυτό δεν με χαλάει στο μάτι. Πάντως σε κάθε περίπτωση πρέπει να τα βγάλει αν είναι να περπατήσει στην αμμουδιά.
Το ποδήλατο είναι όντως «αντρικό». Είχα κάτι στο μυαλό μου, ας μην το αποκαλύψω μιας και ήδη έχω παραβεί την -κάπως χαλαρή ωστόσο – θέση μου οι ζωγράφοι να μη μιλούν για τις ζωγραφιές τους. Πάντως μπορείς να σκεφτείς προς πολλές κατευθύνσεις με αφορμή αυτή την παρατήρηση…
Ανταποδίδω με χαιρετισμούς του απομεσήμερου !
Ένα μόνο:
Όταν έκανα αγιογραφία, άκουγα και ξανάκουγα (απο διάφορους) το εξής:
Ποτέ δεν βάζουμε μόνο ένα μπλε. Πάντα ανακατεύουμε κι άλλα μαζί και πάντα σπασμένα, λίγο ή πολύ.