Η εγγραφή αυτή είναι δοκιμαστική και θα αυτοκαταστραφεί σύντομα.
Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να είναι μόνιμη και να είναι αφιερωμένη στην εθνική ομάδα άρσης βαρών που τόσο βάρβαρα -οι βάρβαροι και οι βαρβάρες- προσπάθησαν να σπιλώσουν με ξαφνική επίσκεψη -ντου- την ώρα που προπονούνταν για το ωραίο και το αληθινό.
Αλλά είναι και θέμα αρχών:
- Να μην χτυπάω κάποιον την ώρα που έχει πέσει.
- Να μην χτυπάω κάποιον που μπορεί να σηκώσει 200 κιλά!
staseis.wordpress.com 
Το είδα το βιντεάκι πριν κανα δυο μήνες.
Ενθουσιάστηκα τόσο που έστειλα το λινκ σε καμπόσους φίλους.
Δεν ξέρω αλλά μου φαίνεται πολύ συγκινητικο.
Τον Τσαρούχη τον αγαπώ.
Αν ζούσε θα είχα πάει να τον συναντήσω και με το ζ’ορι.
Για τον Τσιτσάνη πάλι…τι να λέμε!
Αν και είμαι Βαμβακαρικός.
Υ.Γ. Αρση βαρών;
Τι είναι αυτό; Κάτι σα μεταφορά δανείων;
Να και σε κάτι που διαφέρουμε (ελαφρώς). Αν και θεωρώ ότι η Φραγκοσυριανή είναι ό,τι πιο μεστό, λιτό και ιδιοφυές έχει να δείξει μουσικά ο 20ος αιώνας στην Ελλάδα, ωστόσο στο σύνολο είμαι Τσιτσανικός.
Όσο για τον Τσαρούχη, είμαι τυχερός που έχω φίλο (και δάσκαλο κατά κάποιο τρόπο στη ζωγραφική) έναν από τους τελευταίους μαθητές του: τον Κ.Ι.Σπυριούνη. Αλλά, θα ήθελα να τον έχω γνωρίσει από κοντά. Ποιός δεν θα ήθελε εξάλλου;
Το βιντεάκι είναι κομμένο, αλλά δεν μπόρεσα να το βρω ολόκληρο. Αν το έχεις και δεν σου κάνει κόπο, στείλτο μου κάποια στιγμή στο ktkouk@gmail.com
Το βιντεάκι , σ΄αυτή την εκδοχή το έχω δει κι εγώ.
Άμα πας στο γιουτιούμπ, έχει κι άλλα του Τσιτσάνη.
Το Τσιτσανικός, μου θύμισε …Τιτανικός! Κατά δύο «σίγμα» διαφέρουν.
Πράγματι είσαι τυχερός που έχεις φίλο και δάσκαλο έναν μαθητή του Τσαρούχη.
(καμιά φορά, πέφτει κανείς πάνω σε κάτι παγόβουνα – με την ευρύτερη αλλά και τη στενότερη έννοια (καταλαβαινόμαστε)- με τρόπο ώστε να νιώθει, τρόπον τινά, το καημένο το καραβάκι)
Ομολογώ πως το προηγούμενο σχόλιο με έβαλε σε σκέψεις …
Δικαιούμαι κι εγώ ένα μισάωρο βλακείας κατα τη διάρκεια της ημέρας.
Θέλω να πω δηλαδή, πως δεν το κατάλαβα!!!
Θα φανώ μεγαλόψυχος. Αν εγώ δικαιούμαι ένα 16ωρο βλακείας μέσα στο 24ωρο (τις υπόλοιπες ώρες –αυτές της ιδιοφυΐας- κοιμάμαι) τότε δικαιούσαι κι εσύ ένα μισάωρο. Πιθανώς βέβαια, έως προφανώς, εγώ να μην ήμουν σαφής και να μην ευθύνεσαι εσύ για το ότι δεν κατάλαβες.
Θα σου έχει τύχει, ίσως, π.χ. να δουλεύεις ένα έργο με ιδιαίτερο πάθος, ο δημιουργικός πυρετός σου να έχει χτυπήσει 42, να έχεις απλώσει στον καμβά την πιο διεισδυτική ματιά σου για την πιο περιεκτική ιδέα σου με την πιο καλή στιγμή της τεχνικής σου και όταν επιτέλους το δείχνεις σε κάποιον θεατή (που η γνώμη του μετράει για σένα) να εισπράττεις αντιδράσεις όπως:
-Χμ, ναι, καλό είναι. Το κοτόπουλο το θες με μπάμιες το μεσημέρι ή με πατάτες;
ή
-Ναι, ναι…ωραίο. Λες να παίξει ο Λούα-λούα την Κυριακή;
Αυτά είναι τα «παγόβουνα» με την ευρύτερη έννοια. Και δεν υπάρχουν, δεν τα αντιμετωπίζω, μόνο σε θέματα που αφορούν τη ζωγραφική βεβαίως.
Τα με την στενότερη έννοια παγόβουνα είναι αυτά που έχουν να κάνουν με τις ερωτικές σχέσεις. Και δεν μπορεί, όλοι (άντρες και γυναίκες) έχουμε πέσει πάνω σε τέτοια.