08
Μαρ.
16
8/3
23
Δεκ.
15
χιόνια στο καμπαναριό…
07
Δεκ.
15
Εξωτερικές* ειδήσεις : μπρρρρρρ…
01
Δεκ.
15
στολίσαμε στο εργαστήρι…
27
Ιον.
15
ευρωπαϊκο χαλι : φα’ το
Ο ζωγράφος Αλέξανδρος Ανδρουλάκης είναι μια εξαιρετική περίπτωση. Κι αυτή είναι η αμήχανη αρχή ενός κειμένου που δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω, διότι ενώ ξέρω ασφαλώς ότι είναι ζωγράφος ωστόσο είναι από το είδος εκείνο των καλλιτεχνών που προσωποποιούν στο (δικό μου τουλάχιστον) μυαλό ό,τι ακριβώς εννοούμε χρησιμοποιώντας τη λέξη. Είναι δηλαδή όπως θα λέγαμε ζωγράφος με όλη τη σημασία της λέξης. Το ποια είναι η σημασία της λέξης γενικώς είναι μεγάλη κουβέντα, το ποια είναι όμως για μένα ίσως να προκύψει από τα συμφραζόμενα.
Ο Α. Ανδρουλάκης, γεννημένος το 1968, σπούδασε Φυσική και Φιλοσοφία. Μαθήτευσε όμως και σε ζωγράφους, φωτογράφους και γλύπτες. Κοντά τους έμαθε τα βασικά μυστικά του τρόπου με τον οποίο θα μπορούσε να εξορύσσει τα πλούσια κοιτάσματα που κρύβονταν εντός του και τον τρόπο να τα διυλίζει ώστε να τα απλώνει σε επίπεδες επιφάνειες. Περί το 2000 το ρολόι της ιστορίας δείχνει μπροστά (ευρώ, τρομάρα μας) αλλά ο Ανδρουλάκης ψάχνοντας προς τα πίσω [αλλά κυρίως προς το βάθος της παράδοσης και σε όσα υπήρξαν προϋποθέσεις του σήμερα] μαθητεύει στη βυζαντινή αγιογραφία.
Αυτές τις μέρες υπάρχει μια έκθεση του Α.Α. στο ξενοδοχείο Pallas Athena , στην Αθηνάς, δίπλα στο Δημαρχείο που δεν πρέπει να τη χάσετε. Όσοι κατέβετε στο κέντρο της Αθήνας το πιθανότερο είναι ότι θα περάσετε απ’ έξω. Διαβείτε την περιστρεφόμενη πόρτα, ανεβείτε στον πρώτο όροφο και θα με θυμηθείτε. Φυσικά, το θέμα δεν είναι να θυμηθείτε εμένα αλλά να απολαύσετε (απόλαυση \ απολαβή δηλ.) την περιήγηση σε έναν κόσμο σημερινό, επίκαιρο, και ταυτόχρονα διαχρονικό ως παραμύθι.
Ο παραμυθένιος κόσμος του Ανδρουλάκη έρχεται από πολύ μακριά και είναι εδώ για να συνεχίσει μια παράδοση παραμυθάδων, ανθρώπων δηλαδή που μέσα από το έργο τους σχολιάζουν με αισθητικό τρόπο, αλλά χωρίς να χαρίζονται, τα ανθρώπινα. Και τα ανθρώπινα είναι διαχρονικώς κοινά μόνο που η ματιά με την οποία τα προσεγγίζουμε διαρκώς ανανεώνεται κι εμπλουτίζεται. Νομίζω ότι είναι φράση του Μποτέρο ότι «το γνήσια και τίμια τοπικό είναι και γνήσια παγκόσμιο». Το ίδιο ισχύει και στη χρονική διάσταση, ότι δηλαδή το γνήσια και τίμια επίκαιρο είναι και γνήσια διαχρονικό. Ο Ανδρουλάκης είναι γνήσιος και τίμιος και στις τέσσερις διαστάσεις. Ζει και εργάζεται στο Ρέθυμνο θα έλεγε ένα τυπικό βιογραφικό. Ορθότερη θα ήταν η διατύπωση ότι ζει, στοχάζεται και εκφράζεται στο (και από το ) Ρέθυμνο, απευθυνόμενος και ανοίγοντας διάλογο με τον θεατή τού έργου του. Κι ο διάλογος αυτός έχει θέμα όπου κι αν βρίσκεται ο θεατής, απ’ όποιο σημείο του ορίζοντα αν προέρχεται, ακόμα κι απ’ όποια πλευρά της κλεψύδρας…
Θα πει κάποιος, μα ηθική κρίση στο αισθητικό γεγονός ; Τι πάει να πει τίμιος ζωγράφος ; Η εύκολη απάντηση είναι ότι «η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος» και έρχεται από καμιά εκατόν τριανταριά χρόνια πριν για να επικαθίσει στο μέλλον που είναι ήδη εδώ. Σε ό,τι αφορά τον Ανδρουλάκη η τιμιότητα έγκειται στο ότι η αποτύπωση στον καμβά όσων τον έχουν διαμορφώσει (παιδικά βιώματα, σπουδές, διαβάσματα, κοινωνικές συνθήκες) γίνεται αφιλτράριστα χωρίς παραποιήσεις σε πραγματολογικό επίπεδο αλλά συγχρόνως χωρίς να κρύβει ούτε στιγμή το παιδί που υπάρχει πίσω απ΄ τα μακριά γένια του. Έτσι μπορούμε να απολαύσουμε χρωματικές εκρήξεις και σχεδιαστικές «λύσεις» σουρεαλιστικού ύφους ακόμα και σε «αγιογραφίες» λαϊκών και ανώνυμων αγίων που καμιά εκκλησία (παρεκτός ίσως η εκκλησία του δήμου) δεν θα αναγνώριζε ως τέτοιους. Μπορούμε να βρούμε αναποδογυρισμένους κόσμους, βυζαντινές -ανάποδες- προοπτικές (αν έτσι βολεύει), αρχιτεκτονικές ανησυχίες και προτάσεις που θα ζήλευε ακόμα κι ο Πεισθέταιρος από τους Όρνιθες. Και φυσικά μπορούμε να διακρίνουμε τον υπολανθάνοντα σαρκασμό και την λεπτή\φίνα ειρωνεία για την ντεμέκ σπουδαιότητα των πραγμάτων γενικώς. Ο Α.Α απομακρύνεται όσο χρειάζεται για να έχει καλή εποπτεία των πραγμάτων αλλά όχι υπερβολικά ώστε να βγαίνει εκτός των πραγμάτων. Ο σαρκασμός του είναι και αυτοσαρκασμός. Το σχόλιό του για τον Άνθρωπο είναι και αυτοκριτική.
Τεχνικά, ο Α. Ανδρουλάκης έχει κατακτημένα το επίπεδο και τη βεβαιότητα στην πινελιά του. Αυτό γίνεται ορατό τόσο σε εξασκημένα βλέμματα όσο και σε λιγότερο έμπειρα. Μπορεί π.χ να το διακρίνει κανείς «αποκόπτοντας» όποιο μικρό τμήμα ενός πίνακά του, το οποίο θα μπορούσε να σταθεί ως αυτόνομο έργο χρωματικά και σχεδιαστικά. Τόσο το σχέδιό του όσο και την ευκολία του με τα χρώματα (ως τρόπον τινά σύντεχνος) τα ζηλεύω , με την καλύτερη έννοια φυσικά και γνωρίζω αρκετούς συναδέλφους που θα έπρεπε να τα ζηλεύουν επίσης… Για του λόγου το αληθές ας περιηγηθεί κάποιος στους πίνακες που ασφαλώς λένε πολύ περισσότερα και ουσιαστικότερα απ΄ όσα τα λόγια μου.
Εδώ:
http://www.alex-androulakis.gr/
κι εδώ:
http://solomantzaros.wordpress.com/
__________________________
ζω γραφικά σενάρια
GRECOTEL PALLAS ATHENA
Αθηνάς 65, κοντά στην Ομόνοια
Απο 8 το πρωί έως τις 10 το βράδυ.
Μέχρι 8 Μαϊου 2015
πεντο-ζαλη
27
Φεβ.
15
σπιναλόγκα
Σπιναλόγκα – Λάδι σε καμβά – 100 x 70 cm
01
Ιαν.
15
καλή χρονιά !
18
Νοέ.
14
lucky kouk
…στρίβει τσιγάρο πιο αργά απ’ τη σκιά του…
12
Οκτ.
14
συνταγματική αναθεώρηση
Στην επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, καλό θα ήταν, για λόγους επικαιροποίησης του ΓΡΑΜΜΑΤΟΣ αλλά κυρίως του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ να χρησιμοποιηθεί μια πιο σύγχρονη κι εμπλουτισμένη μορφή της γλώσσας. Επί παραδείγματι να χρησιμοποιηθούν emoticons, με τα οποία είναι εξοικειωμένοι οι (όλο και αυξανόμενοι) χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Π.χ. στην τέταρτη παράγραφο του ακροτελεύτιου άρθρου θα μπορούσε να προστεθεί στο τέλος ένα ερωτηματικό κολλητά με ένα λατινικό P κεφαλαίο.
Αμφίπολη, δεύτερο μισό 4ου αιώνα π.Χ
11
Αυγ.
14
τρίτη ώρα : θρησκευτικά
Φωτό Αρχείου : Η Σαλώμη με μια φίλη της στην παραλία
staseis.wordpress.com 